TAMNO MJESTO

Poezija Branka Čegeca od svojih je početaka pokazivala izrazitu sklonost određenoj vrsti eksperimentiranja u smislu naizgled nasumičnog involviranja raznorodnih leksičkih odnosno semantičkih slojeva jezika. Shvaćanje pjesme kao artefakta - jer treba istaknuti kako je riječ o pjesniku koji je otpor spram lirskoj zalihosti i gomilanju stilskih figura proveo kao osobno poetičko načelo - odnosno kao konstruirane cjeline u kojoj su granice stiha određene ritmom ispisivosti u Barthesovom smislu, po logici same stvari smještaju tu poeziju izvan onog pjesništva koje se u recepcijskom smislu tijekom 1980-ih određivalo kao modernizam. Drugim rječima, ovdje se postmodernizam u hrvatskoj poeziji nadaje kao promišljen pristup koji se može iščitavati gotovo na svim razinama jezika odnosno poetskog izričaja. Na drugoj strani, kod Čegeca se usložnjavanje lirske građe postiže istaknutom pozicijom njegovog lirskog subjekta. I u pjesmama u “Tamnom mjestu”, kroz unutrašnje govorenje tj. ispisivanje pjesme, te preko odabira specifičnog, određenoj publici na prvi pogled prepoznatljivog kulturološkog materijala, taj se subjekt, urbano kolebljiv i odlučan, senzualan i apstraktan, neurotičan i melankoličan, identificira na negativan način. Tu je pobuna s avangardističkim predznakom na uspješan način spojena s tada aktualnom potrebom detektiranja materijala koji bi po kakvoći bio blizak interesima i sklonostima novih naraštaja. Stoga je uključivanje motiva, pa i nizova postupaka iz drugih kulturoloških područja - u rasponu od vizualne umjetnosti preko teorije medija do rock miljea - obavljeno na posve prirodan, neusiljen način, što mnogim pjesnicima nakon njega nije pošlo za rukom. ( Miloš Đurđević )